Ouwe hand van de meester is direct zichtbaar

“Mijn rentree?”, herhaalde Judith Schlamann (37) de vraag. We schrijven zaterdag(avond) 31 januari. De handbalster die in de eredivisie speelde om de landstitel en furore maakte in Europacup-toernooien heeft het speelveld weer betreden. Voor het eerst sinds zes jaar. Niet in een of andere indrukwekkende handbalarena. Nee, in een knus sporthalletje in Gendt.Schlamann stond in de basisopstelling van HV Angeren. Het kleine clubje dat boven haar kunnen is uitgestegen en dit jaar voor het eerst in de geschiedenis uitkomt in de landelijke regioklasse.

Zelfs vaste supporters van HV Angeren wisten niet ze was. Maar ze beviel al direct. Fel in de verdediging, zuivere passing in de aanval, haar sturende rol en de motiverende woorden en gebaren. Die tik op de billen van een balende Daphne van de Koppel. ‘Kop op, joh, is niet erg. De volgende keer scoor je wel.’ De hand van de ‘ouwe’ meester was al zichtbaar.

De penseelstreken van Schlamann werden na veertig minuten abrupt gestopt. Haar tegenstrever van OBW raakte de routinier in de lucht. Schlamann viel lelijk tegen de grond en haar kermen van de pijn gingen door merg en been. Sporthal Walburgen was stil. Strompelend werd ze naar de kant geholpen. Ze keerde niet meer terug. Blijkbaar kan HV Angeren het ook zonder de dwingende ‘ouwe’ hand. De 15-11 zege was zwaarbevochten, maar de blijdschap was er niet minder om. Ook bij Schlamann.

“Ja prachtig toch!”, glunderde ze na afloop van het duel. Mede ook omdat haar blessure minder ernstig leek te zijn dan aanvankelijk werd gedacht. “Ik verwacht morgen (gisteren, red.) wel weer goed te kunnen lopen. Ik denk dat het een verrekking aan de kruisbanden is, die ooit zijn afgescheurd.” Aha, de indrukwekkende brace is ook verklaard.

Schlamann dook meteen haar Ouwehand-verleden in. ” Ik ben zo’n zes jaar geleden gestopt bij AAC, mede omdat ik zwanger was. Inmiddels ben ik moeder van twee kinderen”, vertelde ze. “De laatste tijd begon het te kriebelen. Ik doe aan hardlopen, maar zocht eigenlijk de gezelligheid van een teamsport. Ik woon in Bemmel en zocht een handbalclub in de buurt die redelijk op niveau speelt. Dat is dus Angeren geworden. Afgelopen week ben ik lid geworden. Maar een rentree wil ik het niet noemen. In eerste instantie ga ik alleen trainen en als ze me echt nodig hebben zal ik overwegen om te spelen. Maar wat is het heerlijk om weer zweet op de rug te hebben.”